СТАРЕЕЊЕ....

Старееш, ми рекоа, веќе не си ти, стануваш далечен, тажен и осамен.
Не одговорив...
Не стареам, станувам мудар.
Престанав да бидам она што другите сакаат да бидам, но она што јас сакам да бидам.
Престанав да барам прифаќање од другите и се прифатив себеси.
Зад себе ги оставив лажливите огледала кои безмилосно мамат.
- Не, не стареам.
Само станувам поселективен со места, луѓе, обичаи и идеологии.
Ги оставив приврзаните, непотребните болки, токсичните луѓе, болните души и гнилите срца... горчината и несреќата не се за мене, ги пуштам за моето здравје.
Ги отфрлам вечерите за забава поради учење и прифаќање на несоницата.
Престанав да живеам приказни и почнав да ги пишувам, ги фрлив настрана наметнатите стереотипи.
Веќе не носам сенки за очи во чантата, сега имам книга која ми го разубавува умот.
Ги заменив чашите за вино за кафе, заборавив да го идеализирам животот и почнав да го живеам.
- Не, не стареам.
Носам свежина во душата, невиност во срцето, а тоа ме открива секојдневно.
Во рацете имам нежност на кожурец кој кога ќе се отвори ќе ги рашири своите крилја на други места недостижни за оние кои ја бараат само несериозноста на материјалот.
Ја имам таа шармантна насмевка на моето лице кога ја набљудувам едноставноста на природата.
Во ушите го носам чврчорењето на птиците кои ме воодушевуваат и ја придружуваат прошетката.
- Не, не стареам.
Станувам селективен, обложувајќи го своето време на нематеријалното, препишувајќи ја приказната што ми е кажано, повторно откривајќи светови, спасувајќи ги оние стари книги што сум ги заборавил полуотворени.
Станувам повнимателен, ги прекинав испади кои не ме учат ништо, учам да зборувам за трансцендентни работи, учам да негувам знаење, да засадувам идеали и да ја фалсификувам мојата судбина.
- Не, не стареам.
Почнувам да живеам она што навистина сум